Burcu Özkaya Günaydın
HATAY- Hatay’daki öğrenciler yeni eğitim-öğretim yılına ‘merhaba’ dedi. Hatay sokakları aylardır ilk kez dün bu kadar kalabalıktı. Bir yandan hızlı bir şekilde enkaz kaldırma çalışmaları devam ederken, diğer yandan kentte okulların açılmasıyla hayat normale döndü. Otobüsler saatte bir bile gelip gidiyordu; Kaldırımlarda ve otobüs duraklarında öğrenciler ve öğretmenler, ‘geçmişten’ tanıdıklarını aylar sonra görmenin heyecanı ve hüznüyle sohbet etti.
Hatay’ın merkez ve ilköğretim okulları Defne’de bulunan Necmi Asfuroğlu Anadolu Lisesi ve Selim Nevzat Şahin Anadolu Lisesi binaları bu hafta da eğitime açılamadı. Depremden bu yana Hatay Valisi Necmi Asfuroğlu, Hatay Emniyet Müdürü Selim Nevzat Şahin görev yapıyor. Bu iki kurum okulları boşaltıp başka binalara taşındığında okullar öğrencilere açılacak. Okulların tadilatları devam ediyor, ne zaman eğitime açılacakları henüz belli değil. Necmi Asfuroğlu Lisesi öğrencileri artık Nimet Fahri Öksüz Lisesi’nde, Selim Nevzat Şahin Lisesi öğrencileri ise Sevsen Nevzat Şahin Ortaokulu’nda eğitime başladı.
‘VELİLER HİZMET ARIYOR’
Hem kendi öğrencilerinin hem de Necmi Asfuroğlu Lisesi öğrencilerinin eğitim gördüğü Nimet Fahri Öksüz Lisesi’ne katılım yoğun oldu. Okulun yenilenip yenilenmediği veya güçlendirilip güçlendirilmediği bilinmiyor. Cemil Şükrü Çolakoğlu İlkokulu ile Nimet Fahri Öksüz Lisesi arasında bulunan bölgenin tek açık kafesi; Anne-babalar, anaokulu, ilkokul öğrencileri ve lise öğrencileriyle doluydu. Birkaç hafta önce Çekmece mahallesinde kendi imkanlarıyla ev yapmaya çalışırken tanıştığımız Gül Zenci ve iki çocuğuyla tanıştık. Küçük çocuğu sabah insanı olan Siyah adamın kızı, öğleden sonra insanıdır. Servis olmadığı ve otobüs sayısı az olduğu için okula birlikte gidiyorlardı. Kızının dersi başlayana kadar kafede bekleyen Zenci, “Bugün herkesin en önemli sorunu ulaşımdı. Sabahtan beri herkes garson arıyor. Birkaç yerden servis numarasını aldım, kontrol edeceğim. “Çok pahalı ama bu acı dayanılmaz, servise vermek zorundayım” dedi.
HER SAAT BİRDEN FAZLA DAKİKA VAR, NE YAPMALIYIZ?
Gül Zenci’nin hemen arkasında iki lise öğrencisi oturuyordu. Bu kişiler Necmi Asfuroğlu Anadolu Lisesi 10. sınıf öğrencileri Ebru Çolak ve Açelya Çolak’tı. Hem akraba hem de yakın arkadaş olan öğrenciler okula Harbiye mahallesinden geliyorlar. İkisi de şehirlerini bu şekilde gördükleri için çok üzüldüklerini söylüyor. Karışık duygular içinde olduğunu belirten Ebru Çolak, “Depremin ardından 5 gün arabada kaldık, ardından Ankara’ya gittik. Artık buradayız. Okullar açıldı ama hazırlık yok. Halen kendi binamızda değiliz, tadilat bitmedi. Ulaşım yok. Depremden önce Harbiye’den buraya her 5 dakikada bir minibüsler kalkıyor olmasına rağmen sabahları dolmuş olduğundan ulaşımda zorluk çekiyorduk. Artık her saat başı minibüs var. Bugün dersimiz 13.30’da başlıyor, geç kalmamak adına 11.30’da buradayız. Kendi binamıza geldiğimizde saat 07.30’da ders başlayacak, saat 6.00’da minibüs durağında olmamız gerekiyor. Akşam 18.00’de yola çıkacağız, son otobüs 18.00’de. “Nasıl yetişeceğiz, ne yapacağız bilmiyoruz” dedi.
‘İyi bir eğitim alma umudumuz yok’
Hatay’da okullarda üniforma giymek zorunlu hale getirildi. Bir kısmı çadırlarda, bir kısmı konteynerlerde kalan ve bir kısmı şehre yeni gelen öğrencilerin birden fazlası üniforma giymiyordu. Bazıları sadece tişört, bazıları ise pantolon giyiyordu. Gömleğini bulamadığı için tişört giyen Ebru Çolak, forma alacak yerin bile olmadığı bir ortamda ilk gün forma giyme zorunluluğu getirilmesinin gerçekçi olmadığını söyledi.
Açelya Çolak için en büyük sorun ulaşım ve iyi bir eğitim alamama korkusu. Bu yıl uygun bir eğitimin olmayacağını düşünen Çolak, “Biz bir Anadolu lisesiyiz ve puanla girdik. Şimdi bizi diğer liselerle birleştirdiler. Puanları iyi olmayan öğrencilerle aynı sınıfta olmak istemiyorum. Henüz sınıfa girmedik ama sınıfların çok kalabalık olacağı aşikar. O yüzden hiç umudum yok” dedi.
‘OKULA TAKSİYLE GELDİ’
Saat 12.30-13.00 sıralarında sabah öğrencilerinin çıkıp öğleden sonra öğrencilerinin derse girmesiyle okulda ve çevresinde yoğunluk yaşandı. Derslerini bitirip durakta sohbet eden iki öğrenci, bugün ders olmadığını, sadece deprem hakkında sohbet ettiklerini belirtti.
Öğrencilerden biri Koçören’de yaşıyor ve okula otobüsle geldiğini söyledi. Bir diğer öğrenci ise depremin ardından Altınözü ilçesine bağlı köye yerleştiklerini, bugün okula taksiyle geldiklerini, sonraki günler için ise servis ayarlamaları gerektiğini vurguladı. Hatay’ın sınır ilçelerinde yer alan Altınözü merkeze araçla 1,5 saat uzaklıktadır.
Defne Doğuş Okulları’nın önündeki boş alan daha önce küçük çaplı eylem ve mitinglerin yapıldığı bir alandı. Haftanın iki günü bu bölgede semt pazarı kuruluyordu. Depremin ardından bu alan depremzedelerin yaşam alanı haline geldi. Depremde Nesrin Sarı ve ailesinin evi ağır hasar alınca çadırlarını bu bölgeye kurdular. Sarı; İki çocuğu ve engelli eşiyle birlikte 7 aydır bu bölgede yaşıyor. Nesrin’in çocuklarından biri lise 10’uncu sınıf öğrencisi, diğeri ise bu yıl üniversite sınavına girdi. Nesrin’in büyük oğlu bu yıl istediği bölüme giremediği için tekrar sınava girecek.
‘TADİLAT TAMAMLANANA KADAR İSTEYEN HERKES GELEBİLİR’
Nesrin’in küçük oğlu Koray, Hüseyin Özbuğday Anadolu Lisesi 10. sınıf öğrencisidir. Depremde hasar gören lisede şu anda yenileme çalışmaları yapılıyor. Okulun öğrencileri, tadilat tamamlanana kadar eski devlet hastanesinin yakınındaki bir okula gidecek. Dün oğlu Koray ile okula gittiğini belirten Nesrin Sarı, “Dün oğlum Koray ile okula gittim. Öğretmen ‘Tadilat bitinceye kadar bir hafta gel ya da gelme’ dedi. “Gelirsen oturup sohbet ederiz” dedi. Ulaşım zaten zor, oğlum bu hafta gitmeyecek. “Ne tür iyi bir eğitim olacağını bilmiyorum” dedi.
‘HARABELERDE ARKADAŞINI ARADI’
İsminin Alen olduğunu söyleyen lise öğrencisi, okulun ilk günü molozların arasında arkadaşının izini arıyordu: “Çok benziyorduk, iyi anlaşıyorduk. Depremden hemen sonra arkadaşlarıma ulaşmaya çalıştım. Bir şekilde hepsine ulaştım, kendisi hariç hepsi hayattaydı. Kabul etmek çok zordur. Burası eskiden insanlarla doluydu, şimdi hiçbir şey yok. Bugün okulun ilk günü, ayaklarım beni buraya getirdi. “Belki eşyalarından birini ya da bir fotoğrafını bulabilirim.”
